Dit is de genealogische site van de familie Verhavert-Moreels

"Mijn moeder kon op haar eentje niet voor vier kinderen zorgen", vertelt AndrÚ,"ze kon niet genoeg eten op de plank brengen." Enkele maanden na de dood van zijn vader waren de kinderen volledig uitgehongerd. "Wij moesten overal eten stelen om niet te verhongeren", geeft hij me mee. Na het einde van de Wereldoorlog in 1945 kreeg de familie Verhavert een grote som geld, omdat Jan in de oorlog gesneuveld was. Daarnaast mocht Odille haar kinderen voor een aantal maanden in een opvanggezin onderbrengen, zodat ze in betere omstandigheden konden leven en Odille zelf haar leven opnieuw kon opbouwen. Zo vertrok AndrÚ in januari 1947 naar Zweden, zijn broer en zussen gingen naar andere plaatsen.

"Eigenlijk besefte ik niet wat er toen gebeurde", vertelt hij, "plots moest ik de trein op met een heleboel andere kinderen, niet wetend waar we naartoe gingen." De trein ging door Duitsland naar Denemarken en via de ferry naar Zweden. "Wat we langs dat traject hebben gezien, was ongelooflijk. Grote steden waren meer dan een jaar na het einde van de oorlog nog steeds een puinhoop, het leek wel dat die steden de dag voordien nog gebombardeerd waren", getuigt hij.

In Stockholm stonden tientallen koppels de kinderen op te wachten. "De kinderen moesten aan de ene kant staan en de opvanggezinnen aan de andere", vertelt hij, "een man riep een kind naar voor en dan moest je mee met je 'nieuwe ouders'." De 9-jarige AndrÚ kwam terecht bij een welgestelde familie uit G÷teborg. "Ik ben daar werkelijk met mijn gat in de boter gevallen, Wilgott en Ida beschouwden me als hun zoon." Er verschijnt een lach op het gezicht van de man: "Weet je dat ik daar zelfs geskied heb? In 1947, dat was iets waarvan jetoen alleen maar kon dromen!"

Opnieuw naar school

Zes maanden later is AndrÚ terug in BelgiÙ. "Ik was vertrokken met een klein koffertje", vertelt hij, "toen ik terugkwam had ik liefst drie koffers bij me." Hij herinnert zich zijn thuiskomst nog levendig: "Aan mijn koffers hingen allerlei cadeaus, zoals een lederen bal en een slee. Het eerste wat mijn broer deed toen hij me zag, was naar die bal toe vliegen in plaats van naar zijn broer die hij een half jaar niet had gezien!"

Terug in BelgiÙ ging AndrÚ opnieuw naar school: "Dat was wennen, want tijdens de oorlog was er slechts af en toe les, door al die bombardementen." Na zijn schoolperiode ging de 18-jarige AndrÚ zijn dienstplicht vervullen in het leger. "Dat was eigenlijk nog een leuke periode", geeft hij me mee, "ik voetbalde toen in de eerste ploeg van FC Denderleeuw (nu tweedeklasser FCV Dender EH). Omdat de commandant een echte voetbalfan was, was ik vrijgesteld van de wacht en andere stomme taken", lacht hij. De linkshalf moest iets langer in het leger blijven dan voorzien, maar dat deed hij met plezier.

De Post

Daarna ging AndrÚ voor De Post werken. Na meermaals te veranderen van dienst, komt hij terecht in het parlement. Daar werkte hij 22 jaar als postmeester. "Dat was volgens mij de beste dienst van heel BelgiÙ", zegt hij, "ik werd daar heel goed betaald en ik had bijna vier maanden vakantie op een jaar." Daarnaast was er meestal niet veel werk op zijn dienst. Samen met zijn collega had hij een doordachte regeling getroffen: "We besloten om in plaats van er elke dag met twee te zitten niksen, er elke dag ÚÚn iemand zou komen werken. Ik kwam maandag, woensdag en vrijdag naar Brussel, hij enkel op dinsdag en donderdag. Maar dat waren wel de drukste dagen." Zo wisselden ze elkaar af, tot AndrÚ op zijn zestigste met pensioen ging. "Ik had nog wel enkele jaren langer willen werken", zegt hij, "maar ik had altijd gezegd dat ik met pensioen zou gaan op mijn zestigste verjaardag en ik wou niet meer terugkrabbelen."