Dit is de genealogische site van de familie Verhavert-Moreels

AndrÚ Verhavert verloor zijn vader Jan tijdens Wereldoorlog II. De man was verzetsstrijder en werd verraden door een goede vriend. Het heeft AndrÚ's leven getekend.
9 augustus 1944. Het is pas vijf uur 's ochtends, maar in Welle, in het simpele boerenhuis van de familie Verhavert, is iedereen al wakker. Odille, moeder van vier kinderen, maakt de bedden op en Jan eet nog vlug iets vooraleer hij zich terugtrekt in zijn atelier. De 7-jarige AndrÚ is boven aan het ravotten met zijn broer. Plots dagen er vijf mannen op, van wie drie in een militair uniform. AndrÚ Verhavert is intussen 74 maar herinnert zich die dag nog zeer goed.

Vader voor ogen afgeranseld

"We hoorden plots kabaal beneden. Het lawaai was snel weer weg, maar toen hoorde ik buiten geroep", vertelt de bejaarde man. Wat hij toen door dat kleine dakvenster zag, staat nog steeds op zijn netvlies gebrand. Zijn vader, een meubelmaker, lag op de grond. Hij werd afgeranseld door enkele Duitse militairen.

"Mijn moeder liep huilend en krijsend door het huis, ze was echt hysterisch", vertelt hij me duidelijk geÙmotioneerd. "Die militairen hebben mijn vader een hele tijd geschopt en geslagen. Tot ze plots ophielden en hem meesleurden." Het zou de laatste keer zijn dat hij zijn vader zag.

Verzetsstrijder

Jan Verhavert zat sinds mei 1940 in de Belgische Militaire Weerstandsorganisatie (O.M.B.R.), het Belgische Verzet. "Nadat mijn oom, die in het Belgisch leger diende, zijn been verloor door Duitse kogels was mijn vader in alle staten." Enkele weken later besloot Jan, gevoed door frustraties, zich aan te sluiten bij het Verzet. Hij zou vooral informatie doorspelen aan de Geallieerden en klom snel op tot kapitein.

Tot de verzetsstrijder op 9 augustus werd meegenomen door Gestapo-officieren. In Aalst, in de vroegere Pupillenschool, net achter het stadhuis, proberen de Duitse officieren informatie over Jans collega-verzetsstrijders te weten te komen. De vader van de jonge AndrÚ wordt er afgeranseld en gemarteld.

Niemand verraden

"Mijn vader heeft nooit een woord gelost", zegt hij, "en hij heeft dat moeten bekopen met zijn leven." De volgende ochtend kwam het bericht door dat de kapitein was overleden. Door een hartaandoening, zo luidde de officiÙle versie. Later zou blijken dat Jan Verhavert verraden was door een goede vriend. "Dat was een echte mokerslag voor mij", getuigt AndrÚ, "die man kwam regelmatig bij ons over de vloer." AndrÚ lijkt het nu even moeilijk te hebben: "Die man heeft mijn vader de dood ingejaagd."

Zweden

"Mijn moeder kon op haar eentje niet voor vier kinderen zorgen", vertelt AndrÚ,"ze kon niet genoeg eten op de plank brengen." Enkele maanden na de dood van zijn vader waren de kinderen volledig uitgehongerd. "Wij moesten overal eten stelen om niet te verhongeren", geeft hij me mee. Na het einde van de Wereldoorlog in 1945 kreeg de familie Verhavert een grote som geld, omdat Jan in de oorlog gesneuveld was. Daarnaast mocht Odille haar kinderen voor een aantal maanden in een opvanggezin onderbrengen, zodat ze in betere omstandigheden konden leven en Odille zelf haar leven opnieuw kon opbouwen. Zo vertrok AndrÚ in januari 1947 naar Zweden, zijn broer en zussen gingen naar andere plaatsen.